درمان افسردگی دو قطبی بدون دارو

اختلال دوقطبی نوعی اختلال مغزی است که باعث تغییراتی در خلق و خو، انرژی، توانایی و عملکرد فرد می شود. افراد مبتلا به اختلال دوقطبی حالت‌ های هیجانی شدیدی را تجربه می‌ کنند که معمولاً در اپیزود ‌های مشخصی از روزها تا هفته ‌ها رخ می ‌دهد که به آن اپیزود ‌های خلقی می ‌گویند. این اپیزودهای خلقی به عنوان شیدایی، هیپومانیک (خلق غیرعادی شاد یا تحریک ‌پذیر) یا افسردگی (خلق غمگین) طبقه ‌بندی می ‌شوند. افراد مبتلا به اختلال دوقطبی معمولاً اپیزود هایی از خلق و خوی خنثی نیز دارند. در صورت درمان، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی می توانند زندگی نرمال و موفقی داشته باشند.

افراد بدون اختلال دوقطبی نیز نوسانات خلقی را تجربه می کنند. با این حال، این تغییرات خلقی معمولاً چند ساعت طول می کشد تا چند روز. همچنین، این تغییرات معمولاً با درجه شدید تغییر رفتار یا دشواری در مسائل روزمره و تعاملات اجتماعی که افراد مبتلا به اختلال دوقطبی در طول دوره‌های خلقی نشان می‌دهند، همراه نیستند. اختلال دوقطبی می تواند روابط فرد با نزدیکان وی را مختل کند و باعث ایجاد مشکل در کار یا رفتن به محل تحصیل شود.

اختلال دوقطبی شامل سه نوع مختلف است: اختلال دوقطبی I، دوقطبی II و اختلال سیکلوتیمیک.

اختلال دوقطبی معمولاً در خانواده ها دیده می شود: 80 تا 90 درصد افراد مبتلا به اختلال دوقطبی یکی از بستگانشان مبتلا به اختلال دوقطبی یا افسردگی می باشد. عوامل محیطی مانند استرس، اختلال در خواب و مواد مخدر و الکل ممکن است باعث ایجاد اپیزودهای خلقی در افراد آسیب پذیر شود. اگرچه دلایل خاص اختلال دوقطبی در مغز نامشخص است، اعتقاد بر این است که عدم تعادل مواد شیمیایی مغز منجر به اختلال در فعالیت مغز می شود. میانگین سن شروع 25 سالگی است.

افراد مبتلا به اختلال دوقطبی I اغلب دارای سایر اختلالات روانی مانند اختلالات اضطرابی، اختلالات مصرف مواد و یا اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) هستند. خطر خودکشی در میان افراد مبتلا به اختلال دوقطبی I به طور قابل توجهی بیشتر از جمعیت عمومی است.

اختلال دوقطبی نوع اول

اختلال دوقطبی I زمانی تشخیص داده می شود که فرد یک دوره شیدایی را تجربه کند. در طول یک دوره شیدایی، افراد مبتلا به اختلال دوقطبی I افزایش شدید انرژی را تجربه می‌کنند و ممکن است احساس کنند در بسیار پر انرژی هستند یا به‌ طور ناخوشایندی در خلق و خوی تحریک‌پذیر هستند. برخی از افراد مبتلا به اختلال دوقطبی I نیز دوره های افسردگی یا هیپومانیک را تجربه می کنند و اغلب افراد مبتلا به اختلال دوقطبی I نیز دوره هایی از خلق و خوی خنثی دارند.

علائم اختلال دوقطبی

اپیزود شیدایی

اپیزود شیدایی دوره‌ای حداقل یک هفته ‌ای است که در آن فرد در اکثر روزها بسیار پرخاشگر یا تحریک‌پذیر است، انرژی بیشتری نسبت به معمول دارد و حداقل سه مورد از تغییرات زیر را در رفتار خود تجربه می‌کند:

کاهش نیاز به خواب (به عنوان مثال، احساس انرژی با وجود خواب بسیار کمتر از حد معمول).

تند تر صحبت کردن

افکار غیرقابل کنترل یا تغییر سریع ایده ها یا موضوعات هنگام صحبت کردن

حواس پرتی

افزایش فعالیت (به عنوان مثال، بی قراری، کار بر روی چندین پروژه به طور همزمان)

افزایش رفتارهای مخاطره آمیز (مانند بی احتیاطی در رانندگی، ولخرجی)

این رفتارها باید نشان دهنده تغییری نسبت به رفتار معمول فرد باشد و برای دوستان و خانواده واضح باشد. علائم باید آنقدر شدید باشد که باعث اختلال در کار، خانواده یا فعالیت ها و مسئولیت های اجتماعی شود. علائم یک دوره شیدایی معمولاً نیازمند دریافت مراقبت های بیمارستانی برای ایمن ماندن است.

برخی از افرادی که دوره‌های شیدایی را تجربه می‌کنند، تفکر آشفته، باورهای نادرست، و یا توهماتی را نیز تجربه می‌کنند که به عنوان ویژگی‌های روان‌پریشی شناخته می‌شوند.

اپیزود هیپومانیک

یک دوره هیپومانیک با علائم شیدایی کمتر شدید مشخص می شود که باید تنها چهار روز متوالی به جای یک هفته طول بکشد. علائم هیپومانیک منجر به مشکلات عمده ای در عملکرد روزانه نمی شود که معمولاً علائم شیدایی ایجاد می کند.

اپیزود افسردگی حاد

یک دوره افسردگی حاد یک دوره حداقل دو هفته ای است که در آن فرد حداقل پنج مورد از علائم زیر را دارد:

غمگینی یا ناامیدی شدید

از دست دادن علاقه به فعالیت هایی که فرد زمانی از آنها لذت می برد

احساس بی ارزشی یا گناه

خستگی

افزایش یا کاهش خواب

افزایش یا کاهش اشتها

بی قراری (مثلاً قدم زدن) یا کندی گفتار یا حرکت

مشکل در تمرکز

افکار مکرر مرگ یا خودکشی

اختلال دوقطبی نوع 2

تشخیص اختلال دوقطبی II مستلزم داشتن حداقل یک دوره افسردگی حاد و حداقل یک دوره هیپومانیک است. اغلب افراد مبتلا به اختلال دوقطبی II در صورت بروز اولین دوره افسردگی خود به دنبال درمان می روند.

افراد مبتلا به اختلال دوقطبی II اغلب دارای بیماری های روانی دیگری مانند اختلال اضطراب یا اختلال مصرف مواد هستند که مورد دوم می تواند علائم افسردگی یا هیپومانیا را تشدید کند.

اختلال سیکلوتیمیک

اختلال سیکلوتیمیک شکل خفیف‌ تری از اختلال دوقطبی است که شامل بسیاری از «نوسان‌های خلقی» با هیپومانیا و علائم افسردگی است. افراد مبتلا به سیکلوتیمیک نوسانات عاطفی را تجربه می کنند.

علامت اختلال سیکلوتیمیک این است که شخص حداقل برای دو سال، دوره های زیادی از علائم هیپومانیک و افسردگی را تجربه می کند.

درمان

اختلال دوقطبی نیاز به درمان طولانی مدت دارد. از آنجایی که اختلال دوقطبی یک بیماری مزمن و عودکننده است، ادامه درمان حتی زمانی که احساس بهتری دارید مهم است. اکثر افراد مبتلا به اختلال دوقطبی برای جلوگیری از بروز اپیزودهای جدید به دارو نیاز دارند. معمولاً دارو به تنهایی برای کنترل کامل علائم اختلال دوقطبی کافی نیست. موثرترین راهبرد درمانی برای اختلال دوقطبی شامل ترکیبی از دارو، درمان، تغییرات سبک زندگی و حمایت اجتماعی است.