لوگو دکتر فرامرز ذاکری

نشانی مطب

تهران خیابان شریعتی، نرسیده به مترو شریعتی، کوچه فلسفی، ساختمان پزشکان پرشين، طبقه ۱

ساعت کاری

شنبه الی چهارشنبه ۲۱:۰۰ - ۹:۰۰
پنجشنبه ۱۳:۰۰ - ۹:۰۰

Search
Close this search box.
اوتیسم-با-آسپرگر

تفاوت اوتیسم با آسپرگر چیست؟

تفاوت اوتیسم با سندروم آسپرگر در میزان شدت علائم و ویژگی‌های آنها نهفته است. آسپرگر عموماً دارای علائم کمتر و عملکرد بالاتر است بیماران مبتلا به آسپرگر می توانند در حرفه خود بسیار کارآمد و موفق باشند اما در روابط بین فردی مشکلات قابل توجهی دارند. در این بیماران، مهارت‌های زبانی می‌تواند با همسالان همتراز باشد، حتی اگر استفاده از زبان آن‌ها گاهی اوقات عجیب یا غیر متعارف توصیف شود. اما اوتیسم یک اختلال طیفی روانی است که شامل مشکلات در تعامل اجتماعی، کارکردهای زبانی و ارتباطی و الگوهای تکراری و محدود در رفتارها و علائم است.

تفاوت-اوتیسم-با-سندرم-آسپرگر

تفاوت کلی اوتیسم با سندرم آسپرگر

اوتیسم و سندرم آسپرگر دو نوع از اختلالات اختصاصی طیف اوتیسم (ASD) هستند، اما تفاوت‌هایی در علائم و ویژگی‌های آنها وجود دارد:

اوتیسم یک اختلال طیفی روانی است که شامل مشکلات در تعامل اجتماعی، کارکردهای زبانی و ارتباطی و الگوهای تکراری و محدود در رفتارها و علائم است.

افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است مشکلاتی در برقراری ارتباط با دیگران مانند: نداشتن توجه به انرژی و هیجانات دیگران یا عدم توانایی در تشخیص عبارت صورتی یا عواطف دیگران داشته باشند. علایم اوتیسم ممکن است در سطوح مختلف شدت داشته باشند و از طیفی خفیف تا شدید متفاوت باشد.

سندروم آسپرگر نیز یک نوع اختلال طیفی اوتیسم است، اما معمولاً با علایم و ویژگی‌هایی خفیف تر همراه است. افراد مبتلا به سندروم آسپرگر ممکن است دارای مهارت‌های زبانی و ارتباطی نسبتاً قوی باشند، اما مشکلاتی در تعامل اجتماعی و درک عواطف دیگران داشته باشند. افراد با سندروم آسپرگر ممکن است علاقه زیادی به موضوعات خاص داشته باشند و علایق یا فعالیت‌های تکراری را دنبال کنند.

در کل، اوتیسم و سندروم آسپرگر هر دو اختلالات طیفی اوتیسم هستند، اما با ویژگی‌ها و شدت علائم متفاوتی همراه هستند.

بیشتر بخوانید: بهترین مرکز نوروفیدبک در تهران کجاست؟

تفاوت اوتیسم و سندروم آسپرگر در علائم

تفاوت اوتیسم با سندروم آسپرگر در علائم به شرح زیر است:

اوتیسم

✅ مشکلات شدید‌تر در تعامل اجتماعی و ارتباطی

✅ تاخیر در توسعه زبانی و کمبود در مهارت‌های زبانی

✅ الگوهای تکراری و محدود در رفتارها و فعالیت‌ها

✅ حساسیت نسبت به محیط و تحولات

✅ عدم توانایی در تشخیص عواطف و اندازه‌گیری احساسات دیگران

سندروم آسپرگر

🔰 مهارت‌های زبانی نسبتاً قوی و تاخیر کمتر در توسعه زبانی

🔰 مشکلات در تعامل اجتماعی و درک عواطف دیگران، اما کمتر شدیدتر از اوتیسم

🔰 علاقه زیاد به موضوعات خاص و علایق محدود

🔰 مهارت‌های ویژه و تخصصی در برخی زمینه‌ها

🔰 الگوهای تکراری و عادات ثابت، اما معمولاً کمتر از اوتیسم

نکته: سندرم آسپرگر (یا اختلال) در سال 1994 جدا از اوتیسم و ​​سایر اختلالات رشد عصبی به DSM-4 اضافه شد. با این حال، کمتر از 20 سال بعد، در سال 2013، این تشخیص حذف شد تا در زیر چتر گسترده‌تر اختلال طیف اوتیسم قرار گیرد. بنابراین این سوال پیش می‌آید که  آیا آسپرگر همان اوتیسم است؟ در پاسخ باید بگوییم که در حالی که آسپرگر اکنون به عنوان یک اختلال طیف اوتیسم در نظر گرفته می شود، علائم آن به اندازه تشخیص اوتیسم شدید و فراگیر نیستند.

تفاوت اوتیسم با سندروم آسپرگر در درمان

تفاوت اوتیسم با سندروم آسپرگر در درمان به شرح زیر است:

اوتیسم

درمان اوتیسم معمولاً شامل برنامه‌های ترکیبی از مداخلات رفتاری، توانبخشی، و آموزشی است.

این برنامه‌ها می‌توانند شامل آموزش مهارت‌های ارتباطی، توانبخشی شناختی، و توانبخشی رفتاری باشند.

داروها می‌توانند در موارد خاصی مانند مدیریت علائم همراه با هیجان، اختلالات خواب، و مشکلات توجه مورد استفاده قرار گیرند.

سندروم آسپرگر

درمان سندروم آسپرگر نیز معمولاً بر اساس نیازهای فرد و علائم او انجام می‌شود.

مراکز تخصصی می‌توانند برنامه‌های آموزشی و روان‌درمانی مناسبی را ارائه دهند تا به افراد کمک شود تا مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی خود را تقویت کنند.

همچنین، ممکن است داروها در برخی موارد برای مدیریت علائمی مانند اختلالات خواب و اضطراب مورد استفاده قرار گیرند.

با توجه به تفاوت‌های علایم و ویژگی‌های هر فرد، برنامه‌های درمانی به صورت فردی تنظیم می‌شوند.

سوالات متداول تفاوت اوتیسم و آسپرگر

نتیجه گیری

تفاوت اوتیسم با سندروم آسپرگر عمدتاً در شدت و نوع علائم مشاهده می‌شود. افراد مبتلا به اوتیسم معمولاً با چالش‌های بیشتری در تعاملات اجتماعی و مهارت‌های زبانی مواجه هستند و ممکن است به مداخلات گسترده‌تری نیاز داشته باشند. در مقابل، افراد مبتلا به سندروم آسپرگر معمولاً مهارت‌های زبانی قوی‌تری دارند اما همچنان با مشکلات اجتماعی و الگوهای رفتاری خاصی روبرو هستند. هرچند درمان هر دو اختلال شامل ترکیبی از مداخلات رفتاری، آموزشی و در برخی موارد دارویی است، اما برنامه‌های درمانی به صورت فردی تنظیم می‌شوند تا به بهترین نحو به نیازهای خاص هر فرد پاسخ دهند.

مطالب مرتبط
دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *